بسم الله الرحمن الرحیم

دنیاداران به دنیا اشتغال دارند و به کسی هم که رنگ دنیا را دارد ، دلبسته اند و هر چه رنگ دنیا در آن نباشد از آن بیزارند .

آنان که اهل معنا هستند ، به هر چه رنگ معنا را دارد ؛ دلبسته اند و هر چه رنگ معنا در آن نباشد از آن بیزارند .

دنیاداران با دنیایی که در آن زندگی می کنند ؛، آرامش دارند ، یعنی با دنیای ساخته ی افکار خودشان به آرامش کاذب رسیده اند و این آرامش کاذب فقط تا لب گور با آنان است .

از آنجا به بعد این آرامش کاذبانه از آنان کنار می رود و آنان در تنهایی وحشتناکی به عالم بعدی منتقل می شوند .

اما آنان که با عالم بالا خو گرفته اند ؛ با سیر کردن در درون و عالم حقیقی وجودشان به آرامش حقیقی رسیده اند و این آرامش با آنان هست ،

تا زمانی که مرگ آنان فرا می رسد و این آرامش درونی خود را به عالم بعدی هم منتقل می کنند . چون این آرامش درون را در عالم متصل خود دارند ؛

لذا می توانند آن آرامش را به عالم منفصل خود هم منتقل کنند . چون آرامشی که آنان دارند ؛ حقیقی و هم سنخ و هم رنگ درون است و از آنان جدا نمی شود ،

بلکه با آنان هست و آنان این آرامش را در فردا هم دارند . چون عالم معنا یک عالم حقیقی است نه وهمی . کسی که امروز در عالم معنا سیر می کند ،وجودش رنگ و روی حقیقت را می گیرد .

اما کسی که امروز از عالم معنا بیگانه است و فقط در دنیا سیر می کند ؛ چون دنیا و ذات دنیا فانی و وهمی است ؛ پس هر کس هم که افکار و

عقایدش دنیایی باشد و سرمایه ی عمر خود را فقط در دنیا بریزد و تمام عمر مشغول دنیا باشد ؛ وجودش با وهم پر می شود و وقت رفتن هم باید این وجود وهمی را در خاک رها کند و

خود با دست خالی به عالمی بسیار وسیع و باز منتقل شود و آنجا جز حسرت چه دارد ؟!!